Αυτό γιατί μαζί με το δόντι που κουνιέται χάνεται – καταστρέφεται και το κόκαλο γύρω του και τότε όλη η θεραπεία με εμφυτεύματα γίνεται πιο πολύπλοκη και πιο μακροχρόνια. Σε αυτές τις περιπτώσεις πριν τοποθετηθούν τα εμφυτεύματα χρειάζονται τεχνικές οστικής ανάπλασης ώστε να χτιστεί οστούν εκεί που χρειάζεται. Μετά από εξαγωγή δοντιών για να συντηρήσουμε το οστικό υπόστρωμα εφαρμόζουμε αυτές τις τεχνικές όπως επίσης και σε όλα τα κενά γύρω από τα εμφυτεύματα που τοποθετούνται.

Οι αιτίες που κάποια δόντια είναι προβληματικά και μπορεί να χαθούν είναι πολλές όπως περιοδοντίτιδα, τερηδόνα, αποτυχία ενδοδοντικής θεραπείας, κατάγματα, ατυχήματα κ.λ.π και πάλι πρέπει να γίνει προσεκτική εκτίμηση από τον θεράποντα ιατρό που διαθέτει τις ειδικές γνώσεις και την πείρα πάνω στα θέματα οδοντικής εμφυτευματολογίας.Επίσης υπάρχουν οι τεχνικές αυξήσεως ύψους και πάχους του οστού με Αυτογενές μόσχευμα από το Γένειο ή την οπίσθια περιοχή της Κάτω Γνάθου. Ακόμη ανάλογα με τη θέση και το μέγεθος του ελλείματος μπορούν να χρησιμοποιηθούν ΑΛΛΟΓΕΝΗ μοσχεύματα (από ανθρώπινες οστικές τράπεζες) ή ΕΤΕΡΟΓΕΝΗ μοσχεύματα (βόειας, χοίρειας ή ίππιας προέλευσης), ενώ σε πολύ προχωρημένη απορρόφηση γίνεται λήψη οστού από την Λαγόνια ακρολοφία. 

Σήμερα εκτός από το αυτογενές οστούν μπορούν να χρησιμοποιηθούν με μεγάλη επιτυχία και βιοϋλικά όπως συνθετικό οστούν (αλλοπλαστικό μόσχευμα) ή βόειο μόσχευμα (αλλογενές) τα οποία είναι σε μορφή κόκκων και είναι απολύτως ασφαλή και εύχρηστα. Πάντοτε όλες οι προτεινόμενες λύσεις έχουν να κάνουν με το μέγεθος της οστικής απώλειας την κρίση και την εμπειρία του θεράποντος ιατρού. Η οστική ανάπλαση είναι ένα μεγάλο κομμάτι της οδοντικής εμφυτευματολογίας, είμαστε στη διάθεση σας κατά την κλινική σας εξέταση να αναλύσουμε τις δικές σας ανάγκες.

Τις περισσότερες φορές χρησιμοποιούμε πάνω από τα μοσχεύματα Μεμβράνες Οστικής Αναγέννησης που σκοπό έχουν να προστατέψουν τα μοσχεύματα ξεχωρίζοντας τα από τους μαλακούς ιστούς κατά την επούλωση. Τις στερεώνουμε με ειδικές καρφίδες σταθεροποίησης.

Στην άνω γνάθο υπάρχουν οι τεχνικές της κλειστής ανόρθωσης ή ανοικτής ανόρθωσης του ιγμορείου όπου τοποθετείται με ειδική επέμβαση βιουλικό οστικής αναγέννησης και μεμβράνη σε διαμορφωμένη περιοχή του ιγμορείου στην οποία μετά από κάποιους μήνες επούλωσης γίνεται κόκαλο το οποίο μπορεί να δεχτεί εμφυτεύματα.